Gewoon een auto besturen is voor de meesten al moeilijk genoeg. Op een afgesloten parcours, inclusief ‘pitstraat’, mochten jongeren met een verstandelijke beperking het toch proberen, tijdens Drive for Once in Apeldoorn. Met een hoop getoeter en uitbundig gezwaai natuurlijk. Een ervaring die de kandidaten en ik niet snel zullen vergeten.
Het doel van de dag was plezier hebben. Een rijbewijs zit er voor de kandidaten nooit in, maar de beleving in de auto pakken ze hen nooit meer af. En mij ook niet, want het waren drie leuke kandidaten die bij mij in de auto stapten. Met smart stonden ze te wachten: Robin (21), Yente (21) en Harm (18). Alle drie mochten ze twee rondjes van 25 minuten rijden.
“Hier ben ik!”
Robin wilde de eerste keer niet dat haar ouders meegingen achter in de auto, want die zouden toch maar te veel kletsen – en dat vond ze niks. Dat ze het spannend vond, was goed te merken, maar dat maakte haar niet minder moedig. Na de eerste twee bochten kwam er een brede glimlach op haar gezicht en vertelde ze honderduit. Over waar ze vandaan kwam en dat ze erg van dansen houdt.
De tweede keer was ze duidelijk zekerder van haar zaak – en mocht haar vader mee. “Hier ben ik”, zei ze vol enthousiasme toen ze me voor het tweede rondje kwam ophalen. Daarna was het de beurt aan Yente, die het duidelijk spannend vond. Omdat ze wat kleiner is, duurde het even voor de stoel goed was afgesteld. Eenmaal de weg op, wilde ze gewoon lekker sturen. De rest vond ze toch nog eng.
Spannend? NEEEE!
En Yente was niet de enige. Haar moeder die achterin zat, was aan het ‘meerijden’: iedere keer als het dreigde fout te gaan, zag ik haar in de kramp schieten en “oeps” of “pas op!” roepen. Ik stelde Yente’s moeder gerust, maar zei erbij dat ik het belangrijk vind dat ze het zoveel mogelijk zelf doet. De tweede keer was Yente zekerder van zichzelf en durfde ze al veel meer. Ze wilde zelfs een paar keer parkeren.
Harm was de laatste – en duidelijk de stoerste. Autorijden? Dat zou hij wel even doen. Of hij het niet stiekem spannend vond? NEEEE! Natuurlijk niet. Zijn vader wilde graag meerijden en fluisterde mij in dat hij hoopte dat Harm zou inzien dat een rijbewijs voor hem toch echt te hoog gegrepen is. Ik besloot de focus op Harm te leggen. Zou hij na twee rondjes zelf inzien dat een rijbewijs halen er niet in zit, dan was dat mooi meegenomen.
Confrontatie en puurheid
De tweede keer wilde Harm graag dat zijn moeder meereed. Toen werd mij duidelijk dat de twee zussen van Harm – zonder beperking – inmiddels hun rijbewijs bezitten. Dit raakte mij. Het moet confronterend zijn dat zijn zussen wel – en hij nooit een rijbewijs zal halen. Tijdens deze rit was Harm heel duidelijk: hij wilde alleen maar sturen en gaf zelf al aan dat hij hier zijn handen vol aan had. Tussendoor werd er volop getoeterd en gezwaaid naar andere kandidaten.
Voor mijn vrouw Laura, die met me meeging, en voor mij is de dag een bijzondere ervaring geweest. Wat ons het meeste bijbleef, is de puurheid van de reacties en emoties die Robin, Yente en Harm – en hun ouders – lieten zien. Ik voel me bijzonder vereerd dat ik dit mocht meemaken! Het is ook fijn om te zien dat er zoveel persaandacht voor was. Daarover gesproken: Omroep Gelderland maakte een leuke tv-opname van de dag.
